Przejdź do zawartości

Tornado (klasa jachtu)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tornado
Oznaczenie klasy jachtu
Konstruktor

Rodney March

Rok konstrukcji

1967

Kraj pochodzenia

Wielka Brytania Wielka Brytania

Typ ożaglowania

slup

Grot

16,61 m²

Fok

5,33 m²

Spinaker

25 m²

Długość maksymalna

6,09 m

Długość LWK

5,84 m

Szerokość maksymalna

3,08 m

Wysokość maksymalna

9,08 m

Masa całkowita

155 kg

Typ kadłuba

katamaran

Zanurzenie minimalne

15 cm

Zanurzenie maksymalne

76 cm

Załoga

2

Trapezy

2 (od 2000)

D-PN

59.0

RYA PN

644

Ilustracja
Schemat łódki

Tornado – klasa jachtu żaglowego w układzie katamaranu, będący regatową klasa olimpijska od 1976 roku. Został zaprojektowany w 1967 roku przez Rodneya Marcha[1] z pomocą Terry'ego Pierce'a i Rega White'a specjalnie w celu uzyskania jachtu mającego stać się klasą olimpijską. Od tego czasu zbudowano na świecie ponad 4800 jachtów klasy Tornado.

Zdolna osiągać prędkości powyżej 30 węzłów z wiatrem i 18 węzłów na wiatr, klasa Tornado jest często określana jako "żeglarska Formuła 1".

Oprócz udoskonaleń technicznych w technologii kadłuba, żagla, drzewców, lepszych bloków i linii - Tornado pozostało niezmienione od początków do początku lat 90. Następnie, w wyniku rosnącej popularności innych, mniejszych katamaranów, klasa Tornado podjęła znaczący program rozwojowy w 1993 roku. Było to szczególnie odpowiedzią na prośbę IYRU o poszukiwanie sposobów na poprawę świadomości publicznej i medialnej żeglarstwa, a po drugie, aby odpowiedzieć potencjalnym pretendentom do roli "najlepszego kata".

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. John Forbes, Jim Young: History. International Tornado Class Association, 1997, 2003. [dostęp 2018-07-09]. (ang.).